فرزندان برای انجام تکالیف درسی باید دارای محیط آرامی باشند، آنان نمی‌توانند تکالیف خود را جلوی تلویزیون یا هنگامی که با تلفن صحبت می‌کنند انجام دهند. یا وقتی که حواسشان توسط خواهر و برادرهایشان مشغول می‌شود نمی‌توانند تکلیف خود را انجام دهند. بنابراین با رعایت نکات ذیل می‌توانید آنان را به انجام دادن تکالیف علاقه‌مند سازید.

• محل انجام تکالیف باید دارای نور کافی باشد و از حواس پرتی کودک هنگام انجام تکالیف خودداری کنید چون برای تمرکز حواس وقت لازم است.
• میز تحریر فرزندتان را به آنچه برای انجام تکالیف نیاز دارد تجهیز کنید (مداد، خودکار، نوار چسب، قیچی، خط کش، گونیا، پرگار، کاغذ چک نویس، فرهنگ لغت، تقویم رومیزی و...) تا برای پیدا کردن وسایل مورد نیازش دست از کار نکشد.
• تکلیف درسی باید به موقع انجام شود؛ درگیر شدن شما در برنامه ریزی جهت انجام تکالیف بسیار مهم است و کودک باید در انجام کارهای درسی و غیردرسی نظم پیدا کند.

این روزها اغلب دانش آموزان و دانشجویان از شنیدن اعلام موعد امتحانات، نگران و مضطرب می‌شوند. علت این مسئله در اینست که آن‌ها با دید مثبت و سازنده به امتحانات نگاه نمی‌کنند. البته در بعضی موارد معلمان و خانواده نیز به این نگرانی دامن می‌زنند و آن را تشدید می‌کنند؛ ولی باید دانست اساس امتحان برای نشان دادن میزان درک افراد از درس معینی است. بنابراین، با نگاهی مثبت و سازنده به امتحان‌ها بنگرید.

باید باور کنید که:

1. امتحانات به شما نقاط قوت و ضعف را نشان می‌دهند؛ لذا باید از نتایج آن‌ها استفاده نمایید و اگر در درسی ضعیف هستید بیشتر روی آن کار کنید و اشکالات و نواقص خود را برطرف سازید. چنانچه روش مطالعه شما اشتباه است، روش جدید و موثری را انتخاب کنید. اگر این مسئله را به کار ببندید؛ برنامه ریزی صحیحی انجام می‌دهید و با سربلندی از پس امتحانات برمی آیید.
2. امتحانات، بهانه‌های خوبی برای مطالعه مرتب و جدی هستند. شما باید از این محرک به خوبی استفاده کرده و مطالب را مرور و تکرار نمایید. امتحانات صحنه‌های پرشور در رقابت هستند و شما با شرکت در امتحان داوطلب شرکت در مسابقه‌ای علمی می‌شوید؛ لذا سعی کنید در این مسابقه پیروز شوید.
3. با امتحان توانایی خود را آزموده‌اید. اگر احیاناً شکست خوردید، ناامید نشوید، شکست نخستین گام پیروزی است، از آن عبرت بگیرید و در رفع نقاط ضعف و کمبودها کوشش کنید.
4. امتحان نظم فكری، آرامش روحی، توانایی جسمی و روانی شما را می‌آزماید. بارها دیده شده که بعضی دانش آموزان براثر دلهره و ترس امتحان از پای درمی آیند؛ ولی اگر نگاه شما به امتحان مثبت و سازنده باشد دیگر چنین مواردی پیش نمی‌آید. آن وقت با اطمینان به توانایی‌هایی که دارید در جلسه حاضر می‌شوید و دلهره شما به صفر می‌رسد؛ بنابراین نگرش مثبت شما به امتحان بسیار اساسی است.
5. نمره‌های امتحان نمره‌های شخصیت شما نیست، بلكه معیار سنجش كار و فعالیت شماست. این شما هستید که با نگاهی مثبت به امتحان، موجب فعالیت بیشتر می‌شوید، آن وقت افتخار و سربلندی خویش را فراهم می‌سازید. اگر نگاه منفی به امتحان داشته باشید، امتحان برایتان زجرآور، خشن و هراس انگیز می‌شود و طبعاً باعث وحشت و نگرانی شما خواهد شد.
   
6. امتحان، وسیله رسیدن به اهداف موفقیت آمیزی است که در آینده به دنبال آن‌ها هستید. با امتحان درمی یابید روش مطالعه شما، اطلاعات و فعالیت‌هایتان قوی یا ضعیف است. در صورت ضعیف بودن می‌توانید شیوه مطالعه بهتری را انتخاب کنید و نقاط ضعف را با مشورت معلم‌ها و تجربه خانواده جبران و تقویت نمایید.

در نهایت این مورد را متذکر می‌شویم که نگرانی کم، امری عادی است و شما را به فعالیت بیشتری وادار می‌سازد. بنابراین، با در نظر گرفتن موارد ذکر شده و با نگاهی مثبت به امتحانات بنگرید و همیشه تکرار کنید: «من می‌توانم از عهده این مسابقه علمی بر بیایم.»

امیدواریم این گونه در امتحانات پیروز شوید.

اخذ: تبیان

صدای زنگ مدرسه در گوشم می‌پیچد، از خواب بیدار می‌شوم و به ساعت نگاه می‌کنم چیزی به هفت باقی نمانده و من خواب مانده‌ام!؟ با عجله کیف را روی شانه‌ام می‌اندازم و به سمت مدرسه می‌دوم تا قبل از معلم در کلاس حاضر باشم. مدام در ذهنم مرور می‌کنم که:« اگه دیر برسم باید بیست دقیقه پشت در بمونم و تنها کسی هستم که باید تخته سیاه رو بعد ازهر بار کثیف شدن پاک کنم!»

می‌دوم تا شاید قبل از معلم به کلاس برسم...

سخت گیری یعنی چه؟

شاید بارها از زبان فرزندتان شنیده باشید که می‌گوید معلم ریاضی‌مان خیلی سخت گیر است اما دبیر دیگری داریم که بسیار مهربان است و بچه‌ها را اذیت نمی‌کند. وقتی کودک شما از سخت گیری معلمش صحبت می‌کند چه چیزی در ذهنتان شکل می‌گیرد؟ معلم او را چگونه تجسم می‌کنید؟ اصلاً دانش آموزان چگونه رفتاری را سخت گیری می‌دانند؟

آیا معلمی که هر جلسه شاگردان خود را ارزشیابی کند، دروس ارائه شده در جلسه قبل را بپرسد، در کلاس لحن جدی داشته باشد، دانش آموزان خطا کار را تنبیه کند و حضور به موقع بچه‌ها را الزامی بداند سخت گیر است؟

حال معلمی دیگر را فرض کنید که بعد از ورودش دانش آموزانی که دیرتر در کلاس حاضر می‌شوند را می‌پذیرد، نام تک تک بچه‌های کلاس را می‌داند، ابتدا از شاگردان داوطلب درس می‌پرسد و سپس از دیگر دانش آموزان، با بچه‌ها شوخی می‌کند، از استعدادها و تفاوت‌های پنهان شاگردانش با خبر است و نسبت به تمام آنان خوش خلق و مهربان است.

به راستی کدامیک از این معلم‌ها بهترند؟ کدامیک را بیشتر می‌پسندید و دوست دارید آموزگار فرزندتان باشند؟ سوال مهمتر این که کدامیک در تدریس توفیق بیشتری دارند؟

حتماً شما هم نمی‌توانید به نتیجه‌ی درستی برسید؛ زیرا هم معلمانی که به دانش آموزانشان سخت می‌گیرند و هم آموزگاران مهربان در امر تدریس موفقند و هر دو نتایج خوبی می‌گیرند. اما در اینکه شاگردان کدام را بیشتر دوست دارند شکی وجود ندارد.

معلمی فقط تدریس نیست

نوک مداد سیاه میثم با فشار دستش دوباره شکست، آن روز بیشتر وقتش صرف تراشیدن نوک مداد شده بود. با اینکه نیم ساعتی از تکلیف سر کلاسی می‌گذشت و تقریباً همه بچه‌ها دو صفحه از مشق‌هایشان را انجام داده بودند؛ اما هنوز میثم نتوانسته بود نصف صفحه هم بنویسد! همکلاسی میثم شانه‌اش را تکان داد : «چرا اینقدر کند می‌نویسی!؟»

معلم با خودکار قرمزش چند ضربه محکم روی میز زد و بلند گفت: «بچه‌ها! وقت تموم شد.»

در نوشتار دانش آموزان مخصوصاً مقطع ابتدایی، مشکلات فراوانی مانند کند نویسی، کج نویسی، پر فشار نویسی و موارد بسیار دیگری وجود دارد که مجموع این مشکلات بد نویسی نام می‌گیرد. یکی از اصلی‌ترین چنین مشکلاتی کند نویسی است. کند نویسی سبب بروز مشکلات فراوانی در درس املا می‌شود و کودک را در انجام تکالیف ناتوان می‌سازد. اگر کند نویسی در سنین پایین درمان نگردد، در بزرگسالی باعث به وجود آمدن مشکلات دیگری می‌شود.

علت کند نویسی

از علل کند نویسی می‌توان به این موارد اشاره کرد: عدم هماهنگی چشم و دست، عدم صحیح در دست گرفتن قلم و فشار زیاد قلم روی کاغذ، ضعیف بودن عضلات انگشتان و دست، ملال‌آور بودن نوشتن به دلیل ضعف یا عدم داشتن انگیزه و...

خسته و گرسنه از محل کار به خانه بر می‌گردد، بی رمق است و حوصله هیچ کاری را ندارد اما فرزندش از او می‌خواهد که با هم بازی کنند! به گوشه مبل تکیه می‌دهد و فکر می‌کند که باید وقتی هم برای فرزندش داشته باشد؛ پس با چشمان خواب آلود و بی حوصله فقط او را همراهی می‌کند!

 وقت گذاشتن یعنی چه؟

حتماً شما تا به حال از زبان کارشناسان بسیاری وقت گذاشتن برای کودک را شنیده‌اید، اما بسیاری پدر و مادرها معنی درست این جملات را نمی‌دانند و گمان می‌کنند همین که در کنار کودک باشند کافیست. در واقع وقت گذاشتن برای کودک به معنی چگونه وقت گذراندن با اوست، نه به این معنی که فقط در کنارش باشید. بسیاری از والدین عقیده دارند فعالیت‌هایی مانند: بازی كردن با یك اسباب بازی آموزشی یا نکته جدیدی به او یاد دادن باعث رشد فرزندشان می‌شود. پس هر وقت احساس گناه كنند كه زمان كافی به فرزندشان اختصاص نداده‌اند یكی از این كارها را انتخاب می‌نمایند و این كه فرزندشان به آن علاقه داشته باشد یا نه مهم نیست. حتی سعی می‌کنند بازی را زودتر تمام و سراغ کارهای مهم تر بروند. برای بچه‌ها و همین طور والدین لازم است كه برخی اوقات فقط با هم خوش بگذرانند. شما پدر و مادرهای بچه‌هایتان هستید نه معلم سرخانه آن‌ها. گذران وقت ربطی به آنچه با فرزندتان انجام می‌دهید ندارد. گذران وقت از روی حالت ذهنی شما تعریف می‌شود نه از روی مجموعه فعالیت‌هایی كه انجام می‌دهید. گذران وقت هنگامی است كه شما واقعاً با فرزندتان سرگرم می‌شوید.